‘Wie gaan er op vakantie, Job?’
‘Papa en mama.’
‘En wie passen op jou?’
‘Oma en opa.’
Of Job het echt snapt, weet ik niet. Maar we hebben deze scene zo vaak geoefend dat hij hem perfect kan spelen. Behalve als hij zijn aandacht er niet bij heeft (tv staat aan):
‘…’
‘En wie passen op jou?’
‘Hikkie.’
Hikkie is Whiskey, de grijze kater. Ons huisdier is Jobs nieuwe obsessie. Op willekeurige momenten wordt hij door mijn zoon aangeroepen. ‘Kom Hikkie, kom maar bij Jowwe.’ Als ik in een goede bui ben en vermoed dat de kat in een soortgelijke gemoedstoestand verkeert, til ik Hikkie uit de vensterbank en zet hem op het werkblad van Jobs aagepaste stoel. Job legt voorzichtig zijn handjes op de rug van de kater en aait hem van voor naar achter. Hier hebben we ook op geoefend. Voorheen streek mijn zoon geregeld tegen de richting in, trok Hikkie aan zijn staart, pakte een voorpoot of beroerde de oortjes die dan al plat in Hikkies nek lagen. Gevolg: de kat verliet met een arrogante sprong het werkblad, toonde Job zijn achterste en nestelde zich weer in de vensterbank.
Nu Job getraind is, wil Hikkie zelfs wel eens spinnen als gevolg van de aanrakingen van mijn zoon. Of hij geeft hem een welgemeend kopje tegen zijn wang. De kater heeft een trouwe vriend aan Job. Als hij mauwend met zijn voorpoten tegen het raam van de achterdeur staat (op een zonnige dag ongeveer om de tien minuten; regent het, dan daalt de interval naar vijf minuten), vertaalt zijn bondgenoot haarfijn wat de bedoeling is. ‘Hikkie naar binnen.’
Vervolgens probeert Job de smakgeluidjes te imiteren die mijn man en ik maken om Whiskey over te halen bij ons op schoot te springen. Hij beheerst de techniek allerminst (anatomische kwestie) en gaat over tot blaasgeluiden, kracht bijgezet door de woorden ‘hoet hoet’. ‘Hoet hoet’ is Jobs manier om te fluiten. Dit kan hij namelijk ook niet (andere anatomische kwestie) en jaren geleden al kwam hij met zijn eigen gesproken versie. Een paard zegt ‘hihi’ en een vogel ‘hoet hoet’.
Jammer genoeg luistert Whiskey niet naar de opmerkelijke lokroepen van zijn vriend en ben ik nodig als intermediair. Het zal slechts een kwestie van tijd zijn. Om Jobs goede intenties te belonen, pak ik vaker dan ik zou willen de kat om hem naar Job te brengen. Bovendien vind ik het aairitueel aandoenlijk en denk ik dat het goed is als mijn zoon leert omgaan met dieren.
Hikkie en Job zijn nog niet zo op elkaar ingespeeld dat de kater alleen op ons kind kan passen. Oma en opa komen het stel helpen.
Op de afgesproken tijd parkeren ze de Volvo voor ons huis. Onze koffers staan al in de gang.
‘Wie gaan er op vakantie?’ vraag ik als ik Job een laatste knuffel geef (tv staat aan).
‘Hikkie.’
Tot over tien dagen.